Ισχνό Αστέρι

Ισχνό αστέρι έχε γεια μισεύω γι άλλο τόπο,

κρατώντας το παράρτημα μιας θέλησης λειψής.
Φεύγω μακριά γυρεύοντας τον γερό-Ξυλοκόπο,
που στέκεται στο βάθρο του στυγνός κι αιμοδιψής.

Ο κόσμος δεν με γέλασε με τα καμώματα του.

Η γλύκα του περαστική, τα πάθια του σωρός.
Ολάκερη λοιπόν ζωή φρουρός στη Μομφεράτου,
για να χυθεί στις φλέβες μου δυό κυβικά ορός.

Ισχνό αστέρι χαιρετώ και με λευκό καπέλο,

σιγά σιγά ο τάλας ΄γω τραβώ ανηφοριά.
Από τα παιδικάτα μου τις σοκολάτες «ΜΕΛΟ»
κι εκείνη τη μαθητική Φλώρινα-Καστοριά.

Καμιά μετάνοια. Μια χαρά μου πάγει το ταξίδι.

Από σκοτάδι κίνησα, σκοτάδι περπατώ.
Κάπου για με θε να βρεθεί σπασμένο ένα στασίδι,
και μια μποτίλια κόκκινο πέντε χρονώ Chateau.