Ο Σταθμός

 

Αργόσυρτα βαγόνια στη βροχή,
μιας άλλης εποχής το εκδορείο.
Εδώ στων στεναγμών το θυρωρείο,
στοχάζομαι το πυρ ανακωχή

κι η σκάλα ένα τρικ του Ιακώβ,

να σέρνει τον κοσμάκη απ’ τη μύτη.
Αμόλυντη κι αν κράτησα τη κοίτη,
το γέρας μια απόχρωση του μωβ.

Δεν έχω περιθώρια. Κενό

τις πράξεις μου τυλίγει με σεντόνι,
αφήνοντας τραγούδια για το χιόνι,
να σήπονται στης Κίρκης το στενό.

Αργόσυρτα βαγόνια κι ο σταθμός

με το παλιό ρολόι σε κορνίζα.
Κάτω απ΄των Μοιραίων τη μαρκίζα,
γελώ κι είναι το γέλιο μου κλαυθμός.