Μια Παναγιά
 

Μια Παναγιά, μια κόρη Τρωαδίτισσα,

σε χιόνι μαύρο είχα παραχώσει.
Βδομάδες των Παθών καλά την σίτιζα,
από χαρές του βίου ν΄αναρρώσει.

Γεράκι λιμασμένο την κατόπτευε,

στα σπλάχνα της γυρεύοντας πατρίδα.
Αυτή χωρίς σουρντίνα το κορόιδευε:
«Ανίερο φτερό, μισή μερίδα».

Και μια Παρασκευή κατά τ΄απόγευμα:

«Εσύ και Μιθριδάτης και φαρμάκι,
του Δελφικού του Τόπου το εκπόρευμα,
όλο γκρεμίλα, σάρα και χαντάκι».

Μια Παναγιά, μια μήτρα εναρμόνια

στα μάτια μου μπροστά πήρε να στάζει
υγρά σαν μπαταρία Αραγκόνια,
μουλιάζοντας τις στέγες στο Μπουρνάζι.