Βοριά πικρέ

 

Βοριά πικρέ Απρίλη πως και φύσηξες,
παγώνοντας τ΄αρνάκια στο μαχαίρι
απάνω; Νου, ψυχή, σάβανα τύλιξες,
και λάκισες φονιάς προς την Ταγγέρη.

Εγώ ένα παιδί πολλά μυγιάγγιχτο,

στις διάτες σου αφέθηκα με ζήλο.
Το τρίτο μου το μάτι πάντα ορθάνοιχτο,
χωρίς ντροπή κατόπτευε για φίλο.

Περίμενα χειμώνα τα μηνύματα.

Με γέλασες. Εφάνης πριν το θέρος.
Τι γύρευα μαθές μέσα στα μνήματα,
αντί στους ουρανούς τρελοκαμπέρος;

Βοριά πικρέ τα πάντα χιονοσκέπασες.

Κάλλιο και με να είχες ξεπαστρέψει.
Ζήση νωρίς γιατί με περιγέλασες
και μ΄έχεις πριν την ώρα έτσι ρέψει;