Στις Αποικίες

 

Ξεθυμασμένα φώτα της γιορτής

και προβολείς θαμποί των χειρουργείων,

στα κοκαλάκια στρέψτε των Αγίων

τις δέσμες σας. Φραγμένης αορτής

 

στέκω στρατιώτης. Θέατρο φθηνό,

το Σύμπαν αφειδώς πάντα προσφέρει.

Πένης ο Θεατρώνης υποφέρει,

πλην στήνει σκηνικό χειμερινό.

 

Που να βρεθούν τη σήμερον μουρλοί,

ανάλαδοι να παίζουν νύχτα-μέρα;

Μήτε στην Γέλα, μήτε στην Ιμέρα,

θυμούνται την φιλάρεσκη ουλή

 

κι εκείνον τον θρασύ, τον αχαμνό,

που φάνηκε στα μέρη τους κομήτης.

Φυγάς, του Κάτω Κόσμου αυτοδύτης,

ακόμα προσπαθώ με τον φανό,

 

τον δρόμο προς την Άνω Σιών να βρω.

Των Δώρων μπουχτισμένος την σαπίλα,

να ταξιδεύω βάλθηκα με ξύλα,

γυρεύοντας Σαμάνο και Γιατρό.

 

Στρατιώτης στέκω. Το χω ξαναπεί.

Η βάρδια των Νεκρών με περιμένει.

Μια Μάρθα από τα ψώνια κουρασμένη,

ψωμί θε να μου φέρνει στο Γιαπί.