Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Του Bach Χριστουγεννιάτικη Καντάτα,

λιπαίνει τη καρδιά μου σωτηρία.

Ανάβω ένα-ένα τα πυρία.

Tο Κοριτσάκι γύρισε σε γάτα.

 

Αλυσοδένουν πάντα τη Χιονάτη

οι Νάνοι οι επτά. Κάνουν παιχνίδι.

Με μάτι καθαρό πιάνω στασίδι,

τον όγδοο με ξέρουν αναβάτη.

 

Μυρίζει το δωμάτιο ανάσα

Δράκου που δε νογάει από ακόντια.

Τα κοφτερά του καθαρίζω δόντια,

με συρματένια βούρτσα και ποτάσα.

 

Καλοκυράδες φόρεσαν ζαρτιέρες

κι ο Λύκος ο κακός βγαίνει στη πιάτσα.

Τα τρία Γουρουνάκια, παλιοράτσα,

γλίτσα πηχτή μου γιόμισαν τις μέρες.

 

Τον έρωτα μου ζάλισε όλη  νύχτα,

λωλή Βασιλοπούλα. Το μπιζέλι

εστάθη αφορμή. Ξέρω τι θέλει…

Σφαλούν όμως τα μάτια μου από νύστα.

 

 

Γέρος, παιδί , ποιος δίνει σημασία;

Απλά, η οπτική λίγο αλλάζει.

Τα παραμύθια τέλειωσαν. Χαλάζι

χοντρό με περιμένει κι υγρασία.

 

Βαμβάκι τα μαλλιά. Ήρθαν τα χιόνια.

-Κοινότατος ο λόγος μα ταιριάζει.-

Στο Θέατρο αρχίζει να βραδιάζει

κι οι θεατές πετούν ήδη λεμόνια.