Το γκιον του Γκιώνη

 

Αφόρητο να σ΄αγαπώ…

Πως αγαπιέται έν΄ αγκάθι;

Λόγους δεν βρίσκω να ντραπώ,

με σπρώχνουν όλα να σου πω:

<<Προώρως τ΄άνθος εμαράθη>>.

 

Καθάριος κάποτε ουρανός,

κι ενός θεού γυμνού το χέρι,

στις ερημιές λευκός φανός,

σπηλιά δροσάτη του Πανός…

Ξάφνου, Χανιώτικο μαχαίρι.

 

Βαλτώσαμε οριστικά.

Το παραμύθι πήρε τέλος.

Προχθές φιλήματα γλυκά,

τώρα με γκάζια νευρικά,

φαρμακωμένο τρέχεις βέλος.

 

 

Μισή σελήνη δεν αρκεί,

να λάμψει στα βουνά το χιόνι.

Μέρα ξεφύτρωσε κακή,

κι ακούγεται σαν υλακή,

το τελευταίο <<γκιον>> του γκιώνη.