Ο Υπνοβάτης

 

Χαμόγελο στα χείλη παγωμένο,

σαν άγαλμα που αγκάλιασε ο Σωκράτης.

Όπου σκοτάδια, να σου  κι ο Υπνοβάτης

με το παλιό γελέκο το σκισμένο.

 

Έχει στο στήθος γκόλφι και μαράζι,

αναιμικό  θυμίζοντας προφήτη,

δίχως λυχνάρι ένα τρωγλοδύτη

και χωρικό  σαλό έξω απ΄το Μάζι.

 

Και πριν να βυθιστούν οι αυτοκτόνοι,

σε αυτό που ονοματίσανε νιρβάνα,

συγχώρεση γυρεύει από τη μάνα

και στις φωλιές το πρώτο χελιδόνι.

 

Περιπολεί ο δίσκος της Εκάτης,

τινάζοντας τη σκόνη από τα πέτα

κι εγώ με μια στα χέρια μου μπερέτα,

πώς να δεχτώ πως είμαι ο Υπνοβάτης;