ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΦΥΤΡΑ

 

Σημάδεψα την άσφαλτο με φρένα,

τους χάρτες με βελόνες ραπτικής.

Δεσμώτης μια ζωή της Αττικής,

με μπόδιζαν τα όρη τα σκαμμένα,

 

να ξεχυθώ στου κόσμου την ορφάνια,

στης θάλασσας το κράτος το σκληρό.

Τι κι αν φτερά χτυπούσαν στο μηρό;

Κρατούσαν με τ΄ αμπέλια, τα μποστάνια.

 

Και μια μελαγχολία ποντισμένη,

στου νου τον απροσπέλαστο βυθό,

-λόγους δεν είχα να τη φοβηθώ,

απ΄ τους Θεούς θε να τανε σταλμένη-,

 

στερώντας μου του Ζέφυρου το χάδι,

πικραίνοντας στα χείλη το φιλί,

με άφηκε να ζω ζωή δειλή,

ένα τσιγάρο δρόμο απ΄ τον Άδη.