Ο Κύων

 

Γυμνός απάνω στις γραμμές γαλάζιων τετραδίων,
με θολωμένη τη ματιά, το νου του ρημαδιό,
κάθισε ανακούρκουδα της μοναξιάς ο Κύων,
γαυγίζοντας φιλόσοφα προς το Αρχονταριό:

«Εγώ φτωχός γεννήθηκα Απρίλη στο Μπραχάμι,

από μανούλα που ΄πλενε σε σκάφη τα σκουτιά,
έκαμα χρόνους δώδεκα για να γευτώ σαλάμι
κι ήταν η νιότη ρέματα και ξύλινα σπαθιά.

Μεγάλωσα, τι το θελα και μπήκα σε πορεία,

βαδίζοντας σαν κάβουρας σε φάμπρικες φρικτές.
Λίγο και θα με παίρνανε σέκο με τα φορεία,
αν ρότα μου δεν άλλαζα μ΄άλλης μορφής ειρκτές.

Μια γκαρσονιέρα σκοτεινή, δυο-τρείς σειρές βιβλία

το έχει μου. Τις Κυριακές, μισό κιλό κρασί.
Λίγο τυράκι που ΄στελνε απ΄το χωριό μια θεία
κι Επίκουρος ανάσαινα μαζί με το Τασί.

Μα ΄ρθε καιρός που το Τασί ξυπνώντας πήρε δρόμο,

μούχλιασαν τα βιβλία μου, μπλάβισε το τυρί.
Τα σου ξου μου ξεκίνησα ο άφρων με τον Νόμο
και κρέμασε καθώς κρεμά το πορφυρό λειρί.

Καλά ΄ναι τ΄άγια του Θεού, καλά και τα ρεμέντια.

Τον βίο έβαλα μπροστά με μιας τον χαλαρό.
(Ύπνος, γαμήσι, γυρουλιό, χασίσι, μάσες,  γλέντια,
ταξίδια). Λίγο έπρεπε κι ατός μου να χαρώ.

Και να ΄μαι στα ποδάρια σας  Αρχόντοι τιμημένοι,

για λίγα σέντσια δανεικά, δουλίτσα ταπεινή,
έστω και σαν υπάλληλος, μια θέση γαμημένη
και θα με βρείτε ορκίζομαι πιστό και προσηνή».

Γυμνός απάνω στις γραμμές γαλάζιων τετραδίων,

με θολωμένη τη ματιά το νου του ρημαδιό,
«Ρίχτε μου έστω κόκαλα Πατέρων και Αγίων»,
ξεστόμισε ο Σκύλαρος πριν διπλωθεί στα δυό.