Ο Οιδίπους τον Μάρτη

Στις ξαστεριές του Μάρτη παραδόθηκα,

γυμνός καθώς ορίσανε οι Μοίρες.
Τα μέλη χαλαρά, διπλοτεντώθηκα,
διψώντας για κρασί και μαύρες μπύρες.

Μεθοδικά τα χρόνια με τυφλώνανε,

με το σουγιά της γνώσης λίγο- λίγο.
Την πτέρνα την Αχίλλειο ματώνανε,
πριν σκύψουνε στα μάρμαρα για τρύγο.

Μα ξαφνικά εκεί που όλα δείχνανε

χαμένα, προδομένα από χέρι,
ακούστηκε φωνή: «Της Θήβας Τύραννε,
σα δε βαστάς παράτα το νυχτέρι».

Στις ξαστεριές του Μάρτη παραδόθηκα

και τη θερμή αγκάλη του Μορφέα.
Απ΄τα συμπλέγματα μου καθηλώθηκα,
πιστός άχρι θανής στον Συγγραφέα.