Tomba di Modigliani

Στου χάρου τα πλατώ ο Amedeo,

μ΄ένα χρωστήρα στο δεξί του χέρι,
κρασί πιωμένος ζωγραφίζει ωραίο
παιδί που τα μαλλιά του παίρνει αγέρι.

Κι έχει μια θλίψη στη ματιά ακραία,

καρδιά σαν αχινό μαύρο, κατράμι.
Τη μάνα καταριέται την Εβραία,
χαράζοντας τις φλέβες του με τζάμι.

Θυμάται κυπαρίσσια του Λιβόρνο,

και δειλινά στους δρόμους της Μονμάρτης,
maudit τον κράζαν, μέθυσο και πόρνο
μα υπήρξε μοναχά σκληρός σα Μάρτης.

Δε λέει τ΄αψέντι απόψε να τον πιάσει

κι όλο γυρίζει το μυαλό σε Εκείνη,
δεν πρόκειται κανείς τους να γεράσει,
γι αυτό και τον καμβά με λύσσα ξύνει.

Μα όσο κι αν ξύνει οι νεκροί προσμένουν

χαμογελώντας καθιστοί στη βάρκα,
αντάμα να τον πάρουν επιμένουν
για ένα ταξίδι απ΄τη Ψυχή ως τη Σάρκα.