Με πλάβα

Ξανοίχτηκα με πλάβα στα βρωμόνερα,

ελπίζοντας θρακιάς να πρυτανεύσει.
Ξοπίσω σκοτωμένα τόσα όνειρα,
μπροστά μου ευτυχία δίχως γεύση

κι ένα μαντρί ελπίδες που βελάζανε,

λιγάκι πριν το Πάσχα τρομαγμένες.
Οι φίλοι σε ταβέρνες σκυθρωπάζανε,
χορτάτοι συμφορές μεταλλαγμένες.

Ξανοίχτηκα με πλάβα κι ήταν Άνοιξη.

(Τα κρόταλα ηχούσαν των αγρίων).
Του Σταυρωτή χορήγησα σαν αύξηση,
τη σάπια μυρωδιά των υπογείων

και γύρεψα να γίνουν περισσότερα

τα πέντε του καρφιά, τι δεν μου φτάναν.
Ο Θάνατος τραχύς: «Εις τα ενδότερα,
πολλά θλιμμένε γλάρε Ιωνάθαν».