Η Πρέβεζα μέσα μου

 

Τα μαύρα νέφη για νερό, τα κόκκινα για αγέρα
και τα πενήντα χρόνια μου για τάφο επαιτούν.
Εναλλαγές των ημερών χαριστική μια σφαίρα,
στο μήλιγγα μου ρίξανε κι απέ με χαιρετούν.

Στο μεσοστράτι της ζωής,(που σαι καημένε Δάντη),

ρουμάνια δεν συνάντησα πυκνά και σκοτεινά.
Κατεστραμμένα φράγματα απάνω απ΄το Σαράντι
μου κόψαν μόνο τη φυγή. Την έβγαλα φθηνά.

Μα όσα κι αν σπάσουν φράγματα, όσα κι αν πέσουν μπάζα

τα πράγματα πορεύονται στη λήθη κυνικά.
Πάντα οι νεκροί θ΄αποζητούν λούλουδα μες τα βάζα,
πάντα ο φονιάς τη κάμα του θα μπήγει σου γλυκά.

Κλείνω το μάτι στους καιρούς κι ανοίγω τα κιτάπια

κι όσα έχω γράψει ποιήματα τα ρίχνω στη φωτιά.
Δεν έχω χρεία άλλο πια από κρασί και χάπια
και προχωρώ πλησίστιος προς την αποκοτιά.