Το Κοράκι

 

Σ΄ένα κοράκι μίλησα λιπόψυχα:
«Του Εωσφόρου πε να περιμένει.
Σε κάθε τι παταγωδώς απότυχα.
Να ζει κανείς μαθές για να πεθαίνει;

Που λάκισε η αγάπη; Που οι φίλοι μου;

Η ομορφιά; Τα κύμβαλα της νιότης;
Αλλοίμονο του Πνεύματος του πύρινου,
Τσολάκογλου εγώ, φονιάς, προδότης».

«Κάλλιο σπανός να ήταν ο πατέρας σου,

χαντούμης, γυρισμένος στ΄άλλο φύλο.
Γόνος εσύ σογιού αξιοσέβαστου
δεν θα ΄σουν. Αχ! Η μάνα σου το μήλο

για τα καλά μασούλισε. Για σύνελθε…

Αδύνατον μνημόνια ν΄αλλάξουν.
Στη Κόλαση ως άνδρας βέρος είσελθε
και ας τις τσιριμόνιες. Παρ΄το Datsun

και στα γκρεμνά τσακίσου, γαίας σίχαμα.

Βάλε φραγή στο στόμα και ξεκίνα».
Έτσι του Άδη μίλησε το φύραμα
και πέταξε κουβάρι προς τη Σίνα.