Λονδίνο 1987

 

Με λόγια βουτηγμένα σε οινόπνευμα,
θα ξαναπώ ψευδά το παραμύθι,
για κάποιο γελαστό πολύ απόγευμα,
πριν το σκεπάσει σάβανο η λήθη.

Εσύ κι εγώ και δίπλα μας ο Τάμεσης,

με το παλιό νερό και τις νησίδες.
(Τα δώρα τα πρωτόφαντα της Λάχεσης,
δίχως ψωμί αφήναν τις φροντίδες).

Μονάχα η αγάπη μας ξεχώριζε,

απάνω στη λερή τη φορτηγίδα,
σαν οδαλίσκη που ψευτιές τονθόριζε,
τις λάσπες ονομάζοντας πατρίδα.

Μα τέσσερις βδομάδες μόνο φτάσανε,

το πρόσωπο ν΄αγγίξουμε της θλίψης
όμοια τυφλοί. Βοριάδες μας γεράσανε
και ολικές αρχίσανε εκλείψεις.

Με λόγια βουτηγμένα σε οινόπνευμα,

στους δρόμους θα βαδίσω του Λονδίνου,
εγώ της νοσταλγίας το εκπόρευμα,
χωρίς καμιά συναίσθηση κινδύνου.