Το τέλος του ταξιδιού

Ξερνούν στην Ελευσίνα  τα φουγάρα,

της Περσεφόνης τέφρες. Μια βροχή,

δε λέει να γυρέψει ανακωχή.

Volkswagen, Citroen και Grand Vitara

 

την Ιερά βρωμίζουνε τη στράτα,

με λάδια και με φρένων μολυβιές.

Πρησμένα λέσια, Shell, ισχνές ελιές

και στα ρηχά κονσερβοκούτια  <<ΤΡΑΤΑ>>,

 

σαϊτεύουν τη Μητέρα. Στη θαμπάδα,

καβάλα στ΄άλογο του ο Περικλής,

μιας ειμαρμένης άθυρμα τυφλής,

ανάβει στο κροτάφι του λαμπάδα.

 

Μπροστά μας πόρνη απλώνεται η Αθήνα,

χωράφι πετρωμένο και αργό.

Ξεφλούδισε σαν θέλεις ένα αυγό,

τι με κοψε μια λόρδα Κατερίνα.

 

Μελαγχολία σέρτικη. Βραδιάζει

στις δόλιες μας καρδιές. Δεν ωφελεί,

να σκέφτεσαι συνέχεια το κελί,

που ορθάνοιχτο προσμένει μας στο Γκάζι.