Δεν τρέφει αυταπάτες

 

Δεν τρέφει αυταπάτες. Ο καιρός,

σα τρένο στοιχειωμένο θα περάσει

αλλόκοτο πολύ, μες από δάση.

Στο πρώτο το βαγόνι τρυφερός,

 

ο ποιητής με πένα μισερή,

δεν ξέρει πως τους στίχους του να κλείσει.

Τι το θελε κι αυτό το ερημοκλήσι,

και προπαντός  το  άσβεστο κερί;

 

Δεν τρέφει αυταπάτες. Ούτε μια

ανάσα της ψυχής του δεν θα δώσει

ζωή όπου ανάγκη. Πώς να τρώσει,

λίγη μελάνη τόση ερημιά;

 

Πώς να σκοτώσει δράκους με νυχιές;

Τα όπλα του φτωχά καθώς του πρέπουν.

Καλοκυράδες γύφτισσες τον σκέπουν,

ολημερίς ματίζοντας τριχιές.

 

Δεν τρέφει αυταπάτες. Της θανής

το κάρο πάντα έρχεται στην ώρα.

Ωραία θα ναι να ξεσπάσει μπόρα,

το ξόδι του να μην το ιδεί κανείς

 

κι ένα να γένουν λέξεις δανεικές,

με των υγρών χωμάτων την αλμύρα,

σπασμένη στο πλευρό του να ναι  η λύρα

και γύρω της κορδέλες νεκρικές.