Ο Σκύλος της Αγάπης

 

Βασάνιζα το Σκύλο της Αγάπης

για χρόνια. Τι μου έφταιγε κι αυτός;

Σορόκος με μαστίγωνε καυτός

κι ένας καιρός με χάραζε χασάπης,

 

αμείλικτα. Σαν μήλο μολεμένο

με στοίβαζαν χλωρό  στις λαϊκές,

δυσοίωνες μορφές αρχαϊκές.

Άλλες φορές παιδάκι ορφανεμένο,

 

σε κέντρα σεργιανούσα ποντισμένα,

κυκλάμινα κρατώντας στο ζερβί.

Οι μαστροποί με φώναζαν Ραβί

κι αγόραζαν ματσάκια. Σαπισμένα

 

τα ξύλα μου, σιχαίνονταν τ΄ αλάτι.

Καλή κι η άμμος ήταν της ακτής.

Δεν  έμελλε ποτές κατακτητής

να γένω. Μια ζωή στο μονοπάτι

 

αλγούσα με τις τσέπες βατεμένες,

από της μαύρης φτώχιας τη πυγμή.

Αξία, είχε πάντα η στιγμή

κι οι άθικτοι των τύψεων υμένες.

 

Βασάνιζα το Σκύλο της Αγάπης

για χρόνια. Δεν μου βγήκε σε καλό.

Τώρα τα μύχια πνεύματα καλώ.

Τι κρίμα να τα κράζει κάποιος κάλπης;