Ενύπνιο

Αψιά μελαγχολία στη Χαλκίδα.

Οι θάλασσες παρθένες. Καφενεία

ολόφωτα να τέμνουν τη πενία

μιας εποχής ολάκερης. Σε είδα

 

στιχάκια να σκαρώνεις πλεχτορίμα,

βουτώντας το φτερό σου στη μελάνη.

Σου γύρισα: <<Τι φτιάνεις μπάρμπα-Γιάννη;>>

Μέτρα πιο πέρα έσερνε το βήμα,

 

στρατιώτης βουτηγμένος σ΄άγρια πλήξη.

Γραφεία κηδειών, ντοκ φρικαλέα,

μπλόκια. Με μάτια πάντα νυσταλέα,

έκανες για μποτίνια, κάποια νύξη

 

αόριστη. Συ Μέγας Τελετάρχης

και γω ένα παιδόπουλο κρυμμένο

στις φούστες της μάνας. Κέρινο τρένο

σφύριξε, πάει. Ξυπνώ. Δεν υπάρχεις.