Στοχασμοί μιας λαϊκής πόρνης
 

Τέλος δεν έχουν τα πικρά μαντάτα.

Σκορπίζονται στην πόλη σαν νεκροί

που μπούχτισαν τον τάφο τους. Θα βρει

πόρτες κλειστές της λησμονιάς η γάτα,

 

από τεφρό γυρίζοντας κυνήγι.

Στην εκκλησιά σαράντα μοναχοί,

γυρεύουν ριζικό και διδαχή,

σε κίβδηλο λαχνό που απόψε λήγει.

 

Κι εγώ με κορεσμένο το αιδοίο,

φυτεύω το κορμί μου σε φτηνά

κρεβάτια. Σιγανά και ταπεινά,

πορεύτηκα ως τα τώρα. Μπάτη βίο,

 

μου δώρισε της μοίρας το καράβι

κι ένα φανάρι άσβεστο για νου.

-Έλα σιμά γιαγιά- Φραγκογιαννού

και φρόντισε το τέλος μου να λάβει,

 

τη λάμψη που αξίζει αντρειωμένος

οπλίτης στου θυμού την ταραχή.

Στη στέρνα πέταξε με κι ας βραχεί,

το ρούχο που μου έραψε ο Ξένος.