Δεν ήταν πάντα έτσι
 

 

Κλινάρι με προσμένει λερωμένο

κι ένα φλιτζάνι πίκρα. Θα βιαστώ,

της πόρνης να μαλάξω τον μαστό,

με το αρχαίο γάλα το κομμένο.

 

Συρτάρια ποτισμένα υγρασία,

πατώματα στρεβλά. Παντού καρφιά.

Συγχώρα μου την τόση ακεφιά

και της πατρίδας την λεηλασία.

 

Δεν ήταν πάντα έτσι. Μαυροφόρες

προφήτισσες, μονάχα ακουστά

τις είχα. Των αγγέλων τα κρουστά,

μακριά κρατούσαν μόρτες, νεκροφόρες.

 

Στον ήλιο σπαρταρούσαν τα χωράφια,

καλά καμακωμένα. Συμφορές

δεν φίμωναν τις μέρες. Εκδορές

φέραν λαφριές, της νιότης τα ελάφια.

 

Μα γύρισαν τα πράγματα. Κοτρόνια

στα χέρια πια κρατώ. Ψυχή θα βρω,

σηκώνοντας με βίντσι τον σταυρό,

να μακελέψω νύφες και αγγόνια.