Οι στίχοι

Οι στίχοι αίμα, στρώσανε σεντόνια,

ποτίσανε χωράφια, ντύσαν κόσμο.

Μοσχοβολούσαν ρίγανη και δυόσμο

ένα καιρό. Στου Άδη τα καντόνια

 

τώρα, δέντρα του Ιούδα θαλερά,

τα λάβρα σκιάζουν πνεύματα της νιότης.

Πόσες φορές μπορεί ο παλαπόντης

να σε γελάσει; Κι αν άλλαξε φτερά,

 

το πέταγμα το ίδιο θε να κάνει,

αλλόκοτο βαρύ και μουδιασμένο.

Σε τούτο το σταθμό δε φτάνει τρένο

κι ο Παγοπώλης έχει πια πεθάνει.

 

Οι στίχοι σπέρμα, μπαίγνιο μιας πόρνης,

καταιονίζουν  πένθιμους αιώνες,

λίγο πριν πάρουν πάλι τις σφεντόνες,

παιδιά χανσενικά της Περσεφόνης.