Θάνατος στη <<ΣΩΤΗΡΙΑ>>

Το μαύρο βάζω το πουκάμισο,

κάθε που στην ψυχή μου σουρουπώνει,

με χάρη μια σκιά το σιδερώνει,

για σε που ήσουν το άλλο μου μισό.

 

Που μίσεψες; Προς τι τέτοια σπουδή;

Απότιστα μου άφηκες λουλούδια…

Φαγώθηκε η αγάπη, μόνο φλούδια

και δέντρα δίχως ρίζα στο Γουδί.

 

Το σίδερο αψύ του κεραυνού,

πηγάδι εντός μου άνοιξε και φρέαρ.

Βαριά η Πασχαλιά, γλυκύ μου Έαρ,

με βρήκε στ΄ ακρογιάλι τ΄ουρανού,

 

με χέρι μαργωμένο απ΄το κακό,

να παίζω αναμνήσεις  κομπολόι.

Μπροστά πάνε οι θλίψες μου κομβόι

και πίσω εγώ παλιό μοτοσακό.