Για μια μικρή λευκή αχιβάδα

Μοσχοβολούσες πίκρα κι ανημπόρια
και νύχτα με νοτιά στις Τζιτζιφιές.
Κάπου στο βάθος σφύριζαν παπόρια,
σα γύρισα και σου ψαλα: «Μην κλαις,

ωχρή, ορφανεμένη αχιβάδα.
Εγώ για σένα πόντος θαλερός.
Επτά κι αν έχει μέρες η βδομάδα,
η όγδοη εσύ. Μαβής καιρός

για σένα πια ποτέ, μηδέ αγκούσα.
Μακριά σου δεν βαστάζω ένα λεπτό».
Αυτά με το λαγούτο τραγουδούσα,
πριν στα χωράφια του Άδη να ζευτώ

και μείνει η μικρή λευκή αχιβάδα,
σημάδια μπερδεμένα στο χαρτί.
Τώρα μονάχα κρύα φεγγαράδα
και χάρος τ΄ακρογιάλι να πατεί.