Τα Δέκατα

Εις χείρας μου νυστέρι του Σωκράτη
και ράμμα και φλουρί Πρωτοχρονιάς.
(Μια σκέτη τυραννία ο χιονιάς,
που θέλει να με ρίξει στο κρεβάτι,

σαν γέρο χτικιασμένο και καμπούρη,
κλωτσώντας με στυγνά στα πισινά).
Τα ίδια τα γνωστά, τα περσινά,
μα τώρα εδώ μέσα στο αχούρι,

ψυχή να με συνδράμει δεν υπάρχει.
Η Τέχνη μου; Μια σκέτη συμφορά.
Μυρίζουν τα σεντόνια καμφορά
και μπόχα ξιπασμένου κομματάρχη.

Εις χείρας μου νυστέρι. Ποια η χρεία;
Σε δίσκο το κεφάλι μου κρατώ,
μαζί με μια μποτίλια ροζ chateau,
τα δέκατα βαπτίζοντας βακχεία.