Το Γύρισμα

Στη δέσμη τα φτερά μιας πεταλούδας,
που κάψανε φουσάτα με πυρσούς.
Κλακέτα κι ο θλιμμένος Ιησούς,
κομπάρσος τρεις κι εξήντα ως Ιούδας,

στις θέρμες του Αυγούστου να ιδρώνει,
γυρνώντας και την άλλη του παρειά.
Ανάσα μου κομμένη και βαριά,
σαν ποιος τα πρώτα χρέη σου ξαπλώνει,

απάνω σε τραπέζι χειρουργείου;
Όπου το σώμα κείται και αετός.
Καράβι ξεμακραίνει ο Υμηττός
κι εγώ στους Πειρασμούς του Αντωνίου,

δεν έχω λόγο ντούρο ν΄αντιτείνω.
Μα πια γνωρίζω... Μύθους κατοικώ
με καταπτοημένο ηθικό,
παίκτης του Ντοστογιέφσκι σε καζίνο.