Κατά Θεόφιλον

Του κόσμου λόγια ναύτη με φορτώσανε,
σε ξενικά καράβια δίχως σάκο.
Στη Δήλο Πέμπτη, Μάγοι με σταυρώσανε,
Παρασκευή ανοίξανε τον λάκκο.

Πως τόλμησε η Πράσινη και μ΄έπνιξε;
Αλάτι που το βρήκε να με θάψει;
Σφήνα στο ήπαρ ξύλινη μου έμπηξε,
η πόρνη των ανέμων πριν λουφάξει.

Και μιαν αυγή πιωμένος το Ασύρτικο,
Πολύφημος με γλαύκωμα γερμένος,
στο στρώμα το κοινό, το Κυκλαδίτικο,
οσμίστηκα σαρκός το άγιο μένος.

Τι το θελα…Ραγιάνι με ξαπόστειλε,
προς τις βαριές χανούμισσες πεσκέσι.
Φωνή από ψηλά: «Φυρέ Θεόφιλε,
αυτό το τέλος θα ΄χεις κι αν σ΄αρέσει».