Συζητώντας με τη γυναίκα μου περί του απευκταίου

 

Ο θάνατος θα φθάσει ταξιτζής,
και δάσκαλος κι ισχνός ιχθυοπώλης,
να δρέψει τον πολτό τούτης της πόλης.
Μπορεί με γκιούμι, σαν σαλεπιτζής.

Στα ίσα τη βουλή μου θα του πω:
«Ατός μου  θέλω Λούης να λακίσω.
Κατάφερα πονή μου να εκτίσω,
για κάτι φαύλο δίχως να ντραπώ».

Ο θάνατος θα φθάσει μουσικός,
βαρώντας με το τσέλο μια σουϊτα.
Δέκα κομμάτια όλη κι όλη η πίτα
κι εγώ παντού και πάντα νηστικός.

Δεν άπλωσα το χέρι. Μοναχά
μιας άνοιξης νοστάλγησα το στήθος.
Αλλοίμονο εντός μου μέγας λίθος,
με κράταγε μαρίδα στα ρηχά.

Ο θάνατος θα φθάσει λογιστής

και πάστορας και ναύτης ψωμωμένος.
Χρόνους επτά θα κείμαι πεθαμένος
κι εσύ θε να παλεύεις να πειστείς.

Μπιζέρισα… Χαμήλωσε το φως

και πάμε αν θες για ύπνο Κατερίνα.
Ας ζήσουμε μαζί μήνα το μήνα,
ώσπου να με σκεπάσει γκρι αφρός.