Η Ασθένεια του Φωτός

Το Φως με κάνει πάντα ν΄αρρωσταίνω.
Τις θύρες μου κλειστές στη συμφορά
κρατώ και στο σκοτάδι ανασαίνω,
του Κάτω Κόσμου πρόθυμη βορά.

Οι φίλοι -περασμένα μεγαλεία-,
σκορπίσανε, δε μένουν πια εδώ.
Καλύτερα… Ποιος θέλει φασαρία;
Αργίτες, λίγη τσίπα, λίγη αιδώ.

Το Φως με κάνει πάντα να δακρύζω.
Τα μάτια δεν αντέχουν το σφυρί,
των τόσων φωτονίων. Χρώμα γκρίζο
γυαλάκι και το πάω φυρί-φυρί,

να χαψωθώ στου Πλάτωνα το σπήλιο,
μαζί με Ποιητές των Οιμωγών.
Πατρώοι μου Θεοί, όχι άλλο ήλιο!
Το μόνο που χαλεύω, να ΄μαι απών.