Η Διαδρομή

 
Πνιγμένος σε Μαρτιάτικη ραστώνη,
κατηφορίζω προς των τρένων το σταθμό.
Ο χάρος μ΄ένα λούγκερ με λαβώνει,
πριν να χαθεί -πατήρ του Αμλέτου- στον ατμό.

Απάνω στων Μοιραίων τους σουμιέδες,
οι ποιητές βυθοκορούνε με πειθώ,
πυρέσσουσες παρθένες, Στρέφη παίδες
και μ΄ένα νεύμα με καλούν να ηττηθώ.

Μα στέκω νικητής παρά το αίμα,
δίχως στιγμή να λογαριάσω την τιμή.
Ταξίδι, θέση τρίτη Πάτρα-Γκέμμα,
μ΄Αλμπέρ Καμύ, δώδεκα Φι και Α.Σ.Μ.

Μαργώνει τα κομμάτια μου η νύστα
και της μορφής σου τα πολύχρωμα εφέ,
κηλίδες ξωτικές πάνω σε πίστα.
Επτά μισή και είναι η ώρα του καφέ.