Ο Παιάνας

Τα βάρη της κηδείας μου

τριπλοζαλώθηκα,
με κάτι spleen του Πρίαμου,
σαράκια Ρώσσικα
και σεργιανώ στις αγορές,
του κόσμου δίχως μία,
ψευτομπαλώνοντας φθορές,
μες στα νοσοκομεία,
ώσπου να χυθεί ο παιάνας:
-Ω Ελλάς κόρη πουτάνας!

Καλόγηρος ακόλαστος,
βγαίνω για έρανο.
Αδάμης και Πρωτόπλαστος,
πιάνω το έδρανο
της ακηδιάς και ξενυχτώ,
(χαρτί, κόκαλα, τσόντες),
ράσο στους ώμους μου ριχτό,
καβαλητός σε Χόντες,
συνοδεία μιας αλάνας:
-Ω Ελλάς κόρη πουτάνας!

Τα ψέμματα τελειώσανε,
χάρτινο ένδυμα.
Ελπίδες τα τεντώσανε,
ήθη και έθιμα.
Μα γω πάντα φιλέρημος,
αητός και καλιακούδα,
για θάνατο μου έτοιμος,
βαφτισιμιός του Βούδα,
άσμα κείμαι και παιάνας:
-Ω Ελλάς κόρη πουτάνας!