Η Φιλία με τον Άλκη

Αστέρια τρυφερά των παραλίων,

βουτήξτε θαρρετά στην τσιμινιέρα
με λάγνους συριγμούς. Εδώ καλντέρα
και χώρα κυκλοδίωχτη…  Τι πύον,

 σ΄έναν μανέ Σμυρνέικο της Ρόζας;

Απ΄τη στιγμή που Γνώση δεν κατέχω,
κάλλιο άλλος Επίκουρος ν΄απέχω.
Εγώ θεραπευτής, εγώ κι ο τρώσας.

Αστέρια τρυφερά με τρώγει άγχος.

Ποιος άνοιξε τη θύρα της ανάγκης;
Στη Σπάρτη στραβοπάτησε ο Άλκης,
πυρρίχιο χορεύοντας και τάγκος.

Ποτέ λοιπόν χαρές και καλοκαίρια.

Ο θάνατος ριπές-ριπές μαργώνει
τα μέλη μου. Σιμά στο παραγώνι,
των γερατειών θα ζήσω τη μιζέρια.