In Taberna Quando Sumus

 

Τα πάθη των Μηλίων με μαργώσανε,
Παρασκευή σε χασαποταβέρνα.
Γκαρσόνια τον Πολύφημο τυφλώσανε,
απάνω στο «εβίβα» και στο «κέρνα».

Κρασί θολό, οι σάρκες μας σε κάνιστρα.

Δικές μας; Των Βαρβάρων; Ποιος να ξέρει…
Εγώ μηδέν, ο Θέμης τόνο άριστα
κι ένας Χριστός- Σωτήρας με νυστέρι.

Ο μπουζουξής αφήκε το μικρόφωνο

και στρέφοντας στις θύρες τις κτισμένες,
τραγούδησε παιάνα ελληνόφωνο,
με φρένες από κάπνα συγχυσμένες:

«Τα πάθη των Μηλίων δυσανάλογα.

Ως πότε πια καημός θα μας θερίζει;
Ας εγερθούμε Φίλοι. Τα παράλογα,
απόψε δω ξορκίζονται, στου Γκύζη».