Ερμής Ψυχοπομπός

 

Ερμής Ψυχοπομπός με το κηρύκειο,
ποιμήν λευκών αστέρων και ρεμπέτης,
μου γκρίνιαξε:«Που πας βρε μορμολύκειο
και νυν το υποχείριο μιας Καίτης;

Καιρός δεν είν΄ακόμη για χαμόγελα.

Έχεις ψωμιά μπροστά σου. Κάμε κράτει...
Σαν θα πεθάνεις κάποτες ολότελα,
τα λέμε γραϊδίων πρωκτοβάτη.

Προς το παρόν στον πάγκο σου. Αχ ζάχαρη

ο θάνατος, πλην συ με διαβήτη.
Το ξέρω πως διάγεις ζήση άχαρη,
μα θάρρει Κουασιμόδε και Θερσίτη».

Ερμής Ψυχοπομπός ήρθε μεσάνυχτα,

στο γκρέμι μου σταλμένος από λάθος.
Εγώ με τη ζωή δεμένος άρρηκτα,
Αυτός με την οσμή που δίνει ο μπάφος.