Ο Ψευτογιάννης

 

Με σφράγισε Θεός με μολυβδόβουλο,
βατεύοντας τη μάνα μου μια Τρίτη.
Τα μάτια, δυο πληγές από παιδόπουλο,
αθέλητα με σπρώξανε Προφήτη.

Ένα σφυρί η γλώσσα μες στο στόμα μου.

Αυτούλες τους; Χωμάτινες υδρίες.
Στις όχθες νηστικός του ξεροπόταμου,
δεν πρόφταινα ξωμάχους με μωρίες.

Και μιαν αυγή,(ποιος τάχα το περίμενε),

πριν νά ΄βγει πετεινός στο μεϊντάνι,
παιδί ουτιδανό είπε: «Περίμενε,
εσέ δεν κράζαν Γιάννη Ψευτογιάννη;»

Με σφράγισε Θεός, μα κόπος άδικος.

Χαμένα όλα τράβηξαν προς γκρέμια.
Σ΄ένα σταυρό τρείς μέρες στέκω άλικος,
με περασμένα χάμουρα και γκέμια.