Πρωτοβρόχι

 

<<Άσε το πέπλο της βροχής το μαύρο,

την Πλάση να σκεπάζει. Σαν εταίρα

που πέρασε η μπογιά της, βλέμμα λάβρο

ραντίζει πριν απ΄ όλους τον Πατέρα.

 

Οι λούμπες καταδέχονται ποδάρια,

άλλες φορές πουρνάρι από το Μπέλλες,

γλυκές απαντοχές, ψαριών κουφάρια,

σκυλιά, Σαρακοστές και καραμέλες.

 

Άσε της ήττας το πικρό μαγνάδι,

το στήθος να καλύπτει που στερεύει.

Παρηγοριά βυζαίνει κάθε βράδυ,

ο Τιμητής κι αμήχανα σαλεύει.

 

Τα σύννεφα δεν γνώρισαν τη μπέσα.

Δακρύζουν με τη πρώτη ευκαιρία,

σπογγίζοντας τα μάτια τους σε τρέσα.

Χειμώνες ενοικούν την Εσπερία>>.

 

Μιλώ στον εαυτό μου σα σε ξένο

που χάθηκε στης Σμύρνης τα σοκάκια.

Γιαγκίνι πίσω, μπρος σπασμένο φρένο.

Του Χάροντα γελούν και τα μουστάκια.

 

Σημαίνει του Βοριά το ξυπνητήρι.

Καιρός είναι στο θάνατο να κύψω,

αυτόν που θα με κάνει νοικοκύρη,

τη μοίρα μου πακτώνοντας στο γύψο.