ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στο τσιγκέλι του χασάπη νοσταλγώ,

ανεμώνες κι ένα ολόγιομο φεγγάρι,

της Μητέρας το παλτό και το φουλάρι,

το λιμάνι της Κολχίδος, την Αργώ.

 

Μεθυσμένος με Λημνιώτικο κρασί,

τη παλιά τη Περσεφόνη παίρνω νύφη.

Σα κοιμάμαι θέλω φίδι να μου γλύφει,

τις πληγές που χω στο στήθος το δασύ.

 

Αν και μπούχτισα τη τσίκνα των Καιρών,

συνεχίζω με τα μαύρα μου τα πιόνια,

να λερώνω της Αγάπης τα σεντόνια,

στα φωσάκια τα δειλά της Αχαρνών.

 

Λίγα χρόνια. Τα πολλά δεν ωφελούν.

Φέρνουν όνειδος, κατάγματα της μνήμης.

Ποντισμένος στα νερά κάλλιο μιας λίμνης

παρά Νέκυες με μένα να γελούν.