Απολογισμός και κατάληξη

 

Πέταξα τα δεκανίκια στη φωτιά

και της Πρώτης της Ανάστασης την ήττα.

Κάτι μήνες που χαν μείνει ως τα πενήντα,

δε με μπόδισαν απ΄ την αποκοτιά.

 

Είχα χάσει τη μισή μου τη ζωή,

περιμένοντας σε στάση λεωφορείου.

Μαργωμένος τα παράσημα του κρύου,

ξέκρινα των Κολασμένων τη βοή.

 

Κουβαλώντας ένα κάρο ενοχές,

θύμιζα τσαλακωμένο Σταυροφόρο,

-με ραμμένο στο μανδύα ουροβόρο

ένα φίδι- που προσμένει τις βροχές.

 

Την απέραντη των άστρων μοναξιά

δεν τη γύρεψα, μονάχη της με βρήκε.

Μ΄όση δύναμη μου απόμενε είπα: <<Λύκε

τη καρδιά μου κάνε τώρα μια χαψιά>>.