Μονόλογος του Αντώνη                                                     

                                         Στον κ. Νίκο Περδίκη, αντίδερο ταπεινό για τα   <<Σοκκάκια>> του,

με την ευχή άμποτε να του μοιάσω.

                  

Πουκάμισο φορώ τσαλακωμένο,

λερό από του χρόνου τη βρωμιά.

Οι νύχτες μου αδέσποτα κορμιά,

το ριζικό μου με λουρί δεμένο.

 

Τη βέρα τη χρυσή ακουμπισμένη

στο πάγκο του σαράφη νοσταλγώ.

Τέσσερα χρόνια τώρα ναυαγό,

με τρώγει μια αλμύρα κακιασμένη.

 

Δεν έχω νου για κίβδηλες αγάπες

που μια φορά ταλάνιζαν κρυφά

τα μέσα μου. Απόνερα γλυφά

ανάκατα κρασί μες σε καράφες,

 

ποτίζουν με Θεοί από χαρτόνι,

το θάνατο βαφτίζοντας ζωή,

από νεκρό γυρεύοντας πνοή,

Άδωνη μια φορά που λεν Αντώνη.