ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

 

Τα πρώτα μου φτερά από χαρτόνι,

τα δεύτερα μυρίζουν χασαπιό,

κρασί του Μιθριδάτη θε να πιω,

κρασί που όσο κι αν πιεις δε σε σκοτώνει.

 

Η δίψα μου, ακόρεστη για θλίψη,

για λαβωμένους, άταφους νεκρούς.

Ο δρόμος πάντα προς τους Εμμαούς,

στρωμένος δέκα ημερών τη σήψη.

 

Ο Χορευτής βαλσάρει της Σελήνης,

ομνύοντας σε Άγνωστο Θεό,

λαβώσει εντός του έχει Αχαιό,

που τόλμησε τα λόγια της ειρήνης.

 

Μαζί του νηστικός και γω στροφάρω,

-θαλάσσης γύρω σάλος, ταραχή-,

μέχρι που με το φρόνημα τραχύ,

της μοναξιάς να γδικιωθώ τον Τσάρο.