Το τραγούδι του κ. Μάνου

Φοίνικας στη Δήλο, κυπαρίσσι στο Μοριά

και σκυλί δαρμένο στου Ολύμπου τα χωριά,

κάθε Πέμπτη σκύβω στης αγάπης τη πηγή,

λίγο μόνο πίνω και βυθίζομαι στη γη.

 

Πικροκαλοκαίρι, γιέ του ήλιου του φονιά,

έρημη σκηνή θεάτρου τώρα η γειτονιά,

γέρασες ξανθούλα, θολωμένο μου κρασί,

κάρβουνο το μάτι σου εκειό το θαλασσί.

 

Χάραμα. Τ΄αστέρι ενός λείψανου κερί,

ν΄αρνηθεί το γλίσχρο βιός του δύσκολα μπορεί.

Το φορώ στο πέτο προς του χάρου το λουτρό,

περπατώ με γέλιο κι ας με πάρουν για τρελό.

 

Έλατο στη Πίνδο, κουτσουπιά στον Ασωπό

κι αρμυρίκι στέκω σε ακτή στον Ωρωπό.

Φτάνει το καΐκι του θανάτου και βαθύ

τραύμα μου δωρίζει πριν στα πέλαγα χαθεί.