Σαράντα μέρες

 

Σαράντα μέρες στου πατέρα μου τη κάσα,

δεν τρώγω, δεν μιλώ, δεν ανασαίνω.

Κορδέλα το σαγόνι διπλοδένω,

ότι ο θάνατος με έπιασε στα πράσα.

 

Σαράντα μέρες με τον κύλικα συντρίμμια,

της Κόλασης μετρώ το πατητήρι.

Κομμένο μπρος του βίου το γιοφύρι

και αγέλη πίσω μου ξενίστηκα αγρίμια.

 

Σαράντα μέρες τα νομίσματα στο χέρι

σκουριά μ΄αφήκαν τέτοια που δεν βγαίνει.

Ακοίμητος ο σκώληξ δε χορταίνει,

είτε χειμώνας είναι είτε καλοκαίρι.

 

Σαράντα μέρες στο κιβούρι μου ξερνάω.

Ποιός είδε λάδι την Αχερουσία;

Βάζω φωτιά να παίξουν τα ηχεία:

<<Του Άδη ειπέτε μπλιο πως δε γερνάω>>.