ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ

 

Μου πες:<< Ρε τρισκατάρατε,

μάζευτα, πάρε δρόμο,

τα πόδια σου στον ώμο…

Μη μου τους κύκλους τάραττε>>.

 

Μαζί σου χρόνια τέσσερα,

δε κοίταξα γυναίκα,

εσένα είχα Μέκκα

και θηλυκό μου Καίσαρα.

 

Σπίτι-δουλειά και τούμπαλι,

παντόφλα πιζαμούλα,

πάπλωμα και χουχούλα,

στο πλάι σου ατσούμπαλη.

 

Κι αντίς να λες ευχαριστώ

να με θωρείς στα μάτια,

πετάς να φύγω αλάτια,

παιδεύεις με σαν το Χριστό.

 

Μα λάθος μ΄έκοψες κυρά.

Καλός μα και καμπούρης.

Αν και βαριά καψούρης,

ένστικτα κρύβω μοχθηρά.

 

Γι αυτό λοιπόν στο διάβολο

κι ακόμα πάρα πέρα,

΄πιστρέφεται η βέρα,

μέχρις εδώ το ντράβαλο.

 

Παπάδες πύλας άρατε,

και ψάλατε στη φθείρα,

μέλλουσα ζωντοχήρα:

<<Μη μου τους κύκλους τάραττε>>.