ΜΑΥΡΟ ΓΑΛΑ

Βυζαίνω της ανάγκης τ΄αλμυρό

το γάλα που κατάμαυρο ποτίζει,

την έρημο εντός μου. Τι σκληρό,

από τον θάνατο μου να κερδίζει

 

η Φύση λίγα κόκαλα ξερά

και μια Ψυχή βαριά σακατεμένη.

Απ΄τους Θεούς κανείς τι να προσμένει,

παρά ένα ζεύγος νάιλον φτερά;

 

Κι αυτά για να πετάξει ταπεινά,

τις νύχτες στου Παράδεισου τη πύλη.

Λεφούσι εκεί στριμώχνονται οι φίλοι,

κρατώντας αγιοκέρια πάμφθηνα,

 

το <<σ΄αγαπώ>> να φτύσουν σα βρισιά,

τη <<καλημέρα>> πασατέμπου τσόφλι,

και ήσυχοι να γείρουν στο κατώφλι.

Ο κόσμος όλος τώρα Κηφισιά,

 

μιας Άνοιξης ημέρα γιορτινή,

Ανάστασης ημέρα με τη γύρη.

Τελειώνει τραγικά το πανηγύρι,

μεγάφωνα γαυγίζουν τη Ποινή.