Τελευταία Ώρα

Πίσω απ΄ το τζάμι το θαμπό,

μ΄ ένα παράπονο πεζό,

τη γλώσσα βγάνω στους καιρούς

και στους Ολύμπιους Θεούς.

Γυμνή μα στέρφα η  Ιζαμπώ…

Πίσω απ΄ το τζάμι το θαμπό.

 

Πένητες τρέφει ο ουρανός,

μπαγιατεμένο, μαύρο φώς

κι εγώ με ξύλινη ψυχή,

σε λίμνη ανοίγομαι ρηχή,

από αγάπες ορφανός…

Πένητες τρέφει ο ουρανός.

 

Δρόμοι κατάσπαρτοι γκρεμό.

Θηλιά στολίζω το λαιμό

και μ΄ ένα λούγκερ στη καρδιά,

υπογραφή φαρδιά-πλατιά

βάνω στης γης το κορεσμό…

Δρόμοι κατάσπαρτοι γκρεμό.

 

Ανάσα δύσκολη, πνιχτή.

Το παρελθόν σα μολευτεί,

μήλο σαπίζει και καρπό

του Παραδείσου. Τι να πω,

εδώ στου Χρόνου την ειρκτή;

Ανάσα δύσκολη, πνιχτή.