Η ΕΝΔΕΚΑΤΗ ΜΕΤΕΜΨΥΧΩΣΗ

 

Στη Μήλο με λιανίσαν Αθηναίοι,

στη Κάνδανο πυρφόροι Γερμανοί,

βροτοί σαν δίνουν σ΄ άλλους τη θανή,

στομώνει ο Θεός κι άγρια κλαίει.

 

Ο Πέρσης που μου βύθισε στο στέρνο

καβάλα πάνω σ΄ άτι το παλτό,

δεν γνώρισε ποτέ την Ερατώ,

το χωραφάκι εκειό που πια δεν σπέρνω.

 

Τις σάρκες μου τις κόψαν Σταυροφόροι

στης Πόλης τα καντούνια μια νυχτιά.

Με βρήκε κρεμασμένο στην συκιά,

παράξενο καρπό του Μάλχου η κόρη.

 

Στη Δρέσδη να κοιμάμαι στο κρεβάτι

με πέτυχαν οι βόμβες. Ο λοιμός

που χύθηκε καμπούρης και σιμός,

πήρε πρώτον  εμέ, τον Πολυκράτη.

 

Τη μια Σωκράτης, άλλες Θηραμένης,

Γιωργάκης στου Φαλήρου τις ακτές.

Άνευ αιτίας και χωρίς να φταις,

τι κρίμα σαν Θανάσης να πεθαίνεις;