ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

Ψυχή, ακονισμένη στης Ανάγκης

τον άσπλαχνο σα θάνατο τροχό,

κατάξερος για μένα ήσουν Γάγγης

και Ηπειρώτικο χωριό, φτωχό.

 

Ψυχή, τελειώνει ο χρόνος. Απομένει

άνοιξη μια, μοιραία και δειλή.

Λουλούδια δε θ΄ ανθίσει, βήμα σέρνει,

γυρεύοντας το ύστατο φιλί.

 

Ψυχή, μ΄ έναν αγέρα μανιασμένο

να σπρώχνει το σκαρί σου στο χαμό,

μου γύρισες με στόμα μουδιασμένο,

πως δε θα βρεις ποτέ σου αναπαμό.

 

Ψυχή που το κορμί μου βασιλεύεις.

Κηρύσσω επανάσταση. Μ΄ οργή,

μακριά πετώ αυτά που μαγειρεύεις.

Τη μητρική σου μπούχτισα στοργή.