Στοχασμοί ενός υπαίθριου φωτογράφου

Πως άφησα να φύγουν τόσα όνειρα,

σκυλιά δίχως λουρί μες το χειμώνα;

Θρεφτάρια μια φορά τα τρισκακόμοιρα,

σ΄ορθοπλαγιά ψοφάν του Κιθαιρώνα.

Τι μου φταιξε της μοίρας το κατάστιχο

με σινική μελάνη λερωμένο;

Ξεφούσκωτο με κύλισ΄ένα λάστιχο,

σε ποταμό θολό, κατεβασμένο.

Ο κόσμος μου, χωριό που ξεκληρίστηκε,

αντάρτης που του πήραν το κεφάλι,

κι αν κάποτε στα ψεύτικα ορκίστηκε,

μπαρκάρει πια μ΄αβάπτιστο ποστάλι.

Μιας χαραυγής το άλικο αυτόφωρης,

με στέριο νου τραβώ φωτογραφία,

μαθαίνοντας στα κάλλη ανυπόφορης

πλαγγόνας, Βιβλική Γεωγραφία.