ΕΓΩ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Πατώ της ακηδίας το μπουτόν

αγόγγυστα. Δε λέει να ξεκολλήσει…

Τα χρέη τα παλιά, έχω ξοφλήσει.

Ελθέτω η Βασιλεία των Κουτών,

 

στις άγονες του νου μου ρεματιές.

Γεννήθηκα νωρίς, πτωχός και πένης.

Τ΄ αλλόκοτο παγώνι  περασμένης

χαράς που σεργιανούσε εσχατιές,

 

τη σκόνη αποτινάζει των φτερών,

τη λάσπη απ΄ το μάτι το σβησμένο

κι εγείρεται σαν πρώτ΄ ανδρειωμένο,

πλην άπραγο, εν μέσω επαιτών.

 

Ας πάψω. Περιττός ο λυρισμός…

Εξυπερύ, πριν ξεχυθείς προς τ΄ άστρα,

της σάρκας μου κομμάτιασε τη γλάστρα

και φθέγξαι τον απόρρητο χρησμό.